เก็บตกจากวชิรวิทย์ | บทส่งท้าย​ปี​ 2563​ โควิด-19 เป็นโอกาสให้เราออกแบบชีวิตใหม่​

วันที่​ 31​ ธันวาคม​ 2563

ไม่เคยคิดว่าจะต้องออกมาจาก​ "เนชั่น" เพราะเป็น Comfort Zone ที่อยู่มานานตั้งแต่เรียนหนังสือ​ แต่ในที่สุดสถานการณ์บีบบังคับให้ต้องเดินออกมา 

นี่เป็นความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่อีกครั้งในชีวิต​ เป็นความเปลี่ยนแปลงที่มาพร้อมกับโรคระบาด covid19 ที่เขย่าชีวิตของใครหลายคนให้ต้องเปลี่ยนงานเช่นกัน 

ชีวิตก็เปลี่ยนไปจากเดิม เมื่อก่อนปั่นจักรยานจากคอนโดไปทำงาน ตอนนี้ต้องนั่ง BTS แบริ่ง​ -​ บางบัว รวมระยะทางไปกลับเกือบ 80 กิโลเมตรในทุกวัน แต่ก็เริ่มจะชินและปรับตัวได้​ ในปีหน้า ก็คงจะได้ขยับขยาย​ หาสิ่งอำนวยความสะดวก ให้กับตัวเองมากขึ้น ตามลำดับ

มีใครคนหนึ่งเคยบอกว่า "ทัศน์เชื่อมั้ย​ ชีวิตเราฟ้าลิขิต ฟ้ากำหนดมาแล้วว่าเราต้องทำอะไร มีหน้าที่อะไรบนโลกใบนี้ เราจะฝืนชะตากรรมไม่ได้" 

เห็นจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ การทำหน้าที่สื่อสาธารณะ Thai PBS มาตลอด 7 เดือนนับตั้งแต่วันที่ 1 พฤษภาคม เป็นไปอย่างราบรื่น ตรงตามภารกิจขององค์กรคือ​ ขับเคลื่อนการเรียนรู้สู่ความเปลี่ยนแปลง และได้รับโอกาสที่เหนือความคาดหมาย

มีเพื่อนร่วมงานที่ดี มีเจ้านายที่ดี เติมเต็มพลังบวกแม้จะต้องใช้พลังงานไปกับการเดินทาง แต่ก็พอเห็นความสดชื่นอยู่บ้างในชีวิต แล้วคงจะต้องจัดการให้ดียิ่งขึ้น

เหลือเชื่อว่ามีคนบางคนเฝ้ามองการเติบโตของเราตั้งแต่เด็กจนโต ชื่นชม ว่ามาถึงจุดนี้อย่างสง่างาม​ และน่าภาคภูมิใจ ช็อตโน๊ตสั้นๆแต่เป็นพลังบวก สำหรับเด็กคนนี้ที่ผ่านอะไรวุ่นวายมาตลอดปี เป็นช็อตโน๊ตสั้นๆ ที่บอกกระซิบข้างหูว่าไม่ต้องลังเลไขว้เขว เพราะสิ่งที่ทำอยู่นั้นดีงามแล้ว​ ถูกต้องแล้ว​ เหมาะสมแล้ว

คำว่า​ "เติบโตมาอย่างสง่างาม" มันมีความหมายที่ลึกซึ้งจริงๆ โดยที่ไม่ต้องอธิบายรายละเอียด แน่นอนเราผ่านอะไรมามากมาย วันนี้เรายืนขึ้นอย่างสง่างามก็เพราะว่า เรามีความอดทน​ เข้มแข็ง และใช้สติปัญญาความสามารถ อย่างเต็มที​่​ กว่าจะเป็นคนที่นิ่งเป็นมันไม่ง่ายเลย

อีกฉากของชีวิตปีนี้จบลงอย่างสวยงาม​ เขาคนนั้นเป็นของขวัญที่ดีที่สุดในวันคริสต์มาส ขอบคุณที่เข้ามาในชีวิตทำให้รู้อีกครั้งว่า ใจเรายังไม่เย็นชาจนเกินไป​ ที่จะรักใครไม่ได้อีก แผลเป็นในใจจากความรักที่ล้มเหลวครั้งก่อน จางลงจนหายเป็นปกติ แต่ก็เตือนสติตัวเองไม่อยู่เสมอว่า รักครั้งใหม่จะไม่เหมือนครั้งก่อน​ เพราะมีบทเรียนและภูมิคุ้มกัน​ที่มากพอ​ 

"นานเนิ่นนานแค่ไหนที่คำว่ารักไม่ได้ทำงาน จนเกือบลืมไปเหมือนกัน ว่าการคิดถึงใครมันเป็นอย่างไร มีแต่ความอ้างว้างที่เดินร่วมทางกันมาแสนไกล 

อยากมีคนคอยเข้าใจก็ไม่เคยมีจนเลิกมองหา แต่แล้วก็มีวันนี้วันที่ชีวิตมีเธอเข้ามา หรือเธอคือคนที่ฟ้ากำหนดลงมาให้เป็นคนนั้น

คนที่จะบอกว่ารักและพูดว่ารักตลอดไป
คนที่จะไม่ไปไหนจะดีจะร้ายจะไม่ทิ้งกัน
คนที่จะอยู่ตรงนี้และมีชีวิตเพื่อกันทุกวัน
คนที่จะดูแลกันจากวันนี้ถึงวันสุดท้าย

คือเธอใช่ไหม? "

#ขอบคุณครับ

ความคิดเห็น